Jolanta Januszówna

Studia

   Jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie, w której studiowała pod kierunkiem wybitnych pedagogów: M. Kościałkowskiej, M. Stebnickiej, E. Fuldego, J. Golińskiego, J. Merunowicza i in.; w spektaklu dyplomowym „Nadobnisie i koczkodany” Witkacego, w reżyserii K. Lupy, wystąpiła w roli Niny (1977). Ukończyła również Szkołę Muzyczną II st. w klasie fortepianu.

Debiut

   Zadebiutowała jeszcze jako studentka IV roku PWST na scenie krakowskiego Teatru Bagatela, grając rolę aktoreczki w głośnym wówczas dramacie L. Gershe’a „Motyle są wolne” – u boku Marii Malickiej; jej też zawdzięcza swój artystyczny pseudonim „Januszówna” – Malicka stwierdziła bowiem, że nazwisko „Jolanta Janusz” nie nadaje się na afisz (do dziś zresztą pamięta wszystkie uwagi sceniczne, których wielka aktorka nie szczędziła debiutantce podczas prób i spektakli).

Bagatela

   W Teatrze Bagatela spędziła dziesięć sezonów – dane jej było w tym czasie zagrać wiele ról, głównych nie wyłączając, m. in. Klary w „Zemście” i Anieli w „Ślubach panieńskich” A. Fredry, Pokojówki w „Demonie ziemi” F. Wedekinda, F. Laury w „Indyku” S. Mrożka, Justyny w „Kochankach piekieł” J. M. Rymkiewicza, Elzy w „Smoku” E. Szwarca, Nauczycielki w „Dwóch teatrach” J. Szaniawskiego, Sierotki Marysi w „O krasnoludkach i sierotce Marysi” M. Konopnickiej. Wykonując różnorodne zadania aktorskie miała szczęśliwą okazję pracować z wieloma wybitnymi reżyserami, takimi jak B. Fijewska, M. Biliżanka, R. Próchnicka, J. Słowiński, M. Górkiewicz, J. Güntner, P. Paradowski i T. Malak. Najlepiej zapamiętała z tego okresu rolę Pani Wdzięczny Strumyk z pięknej baśni chińskiej pod tym samym tytułem, za którą otrzymała główną nagrodę aktorską na III Ogólnopolskim Festiwalu Sztuk Dziecięcych w Wałbrzychu (1983).

Maszkaron, Słowacki, Grabowski

   Po dekadzie satysfakcjonujących ją doświadczeń aktorskich na scenie Bagateli, próbowała swoich sił w innych zespołach i w innym repertuarze – najpierw w Teatrze Satyry Maszkaron (m. in. Cathrine w „Ośmiu kobietach” R. Thomasa, Zosia w „Gałązce rozmarynu” Z. Nowakowskiego, Księżniczka Bladoliczka w „Jak w bajce czyli o Księżniczce Bladoliczce i Kaziku Ogrodniku” W. Krzemińskiego), a następnie w Teatrze im. J. Słowackiego (m. in. Marusia w „Degrengoladzie” P. Kohouta, Dziewczyny w „Śnieżycy” A. Osieckiej), w którym także przyszło jej spotkać się z teatrem Mikołaja Grabowskiego i uczestniczyć w jego inscenizacjach (Zuzia w „Damach i huzarach” A. Fredry, Agnisia w „Pożegnaniu jesieni” S. I. Witkiewicza i Panna Jola w „Obozie Wszystkich Świętych” Z. Nowakowskiego).

Wrocław

W sezonie 1995/96 wyjechała do Wrocławia, by tam w Teatrze Współczesnym zagrać rolę Rubby Batone w znanym spektaklu T. Dutkiewicza „Czyż nie dobija się koni?” wg H. Mc Coy’a.

Tarnów

   Od roku 1997 związana z Teatrem im. L. Solskiego w Tarnowie. Na deskach tej sceny w ciągu kilkunastu sezonów zagrała wiele ról, z których najbardziej ceni sobie: Hankę w „Moralności pani Dulskiej” G. Zapolskiej, Claire w „Pokojówkach” J. Geneta, Helenę Alving w „Upiorach” H. Ibsena, Daphne w „Wieczorze kawalerskim” R. Hawdsona, Kobietę z Windows w „Scenach z <Umarłej klasy>” T. Kantora, Królową Herodową w „Betlejem polskim” L. Rydla, Dziewczynę w „W windzie” J. Stępnia, Panią Medlock w „Tajemniczym ogrodzie” F. H. Burnett, Belindę w „Czego nie widać” M. Frayna i Suzzy Cameron w „Przyjaznych duszach” P. Valentine.

Nie tylko teatr

   Jest przede wszystkim aktorką teatralną, ale występowała także w spektaklach teatru telewizji i zagrała w kilku filmach – największym jej sukcesem była główna rola w filmie Aliny Skiby-Zduń „Ażiotaż biletów na czas” (wg prozy B. Schulza), który zdobył Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Clermont-Ferrand (1986).